Een heel eerlijk en mooi verslag van vrijwilligster Marjan Aarnoutse. Dank je wel voor je inzet en voor het delen van je gedachten Marjan!
Inmiddels is het alweer een aantal dagen geleden dat ik, na tien dagen bij ShowerPower te zijn geweest, terugkwam in Nederland. De afgelopen dagen heb ik alle mooie momenten de revue nog eens laten passeren, in gedachten en in gesprekjes met collega´s. Het zijn er veel! De grotere jongen die zo goed Engels sprak, zo zorgzaam was, en een hart maakte met zijn vingers. Het kleinere meisje dat eerst alleen stilletjes om zich heen keek en niets wilde doen, maar een uurtje later de bal naar me toe schopte met een gezicht waar de zon op doorbrak. Het jongetje dat zijn zinnen had gezet op knalroze laarzen maar uiteindelijk net zo tevreden wegliep met de blauwe laarzen die zijn moeder geschikter vond. De moeder met de twee kinderen die alles onder controle leek te hebben maar een traantje wegpinkte toen ze, met hulp van Google Translate, vertelde dat haar vader pas was overleden en dat ze zou willen dat haar moeder (nog in Iran) hier was. De ontzettend dankbare dochter met haar verwarde moeder die moeite had met het hoge raampje in de buitendouche. Het pubermeisje dat haar geluk niet op kon toen Teuna Bongers haar een paar afgedankte sneakers met panterprint liet zien.
Vannacht lag ik wakker en dacht ik aan die hoogzwangere moeder met haar vier kinderen. Ze was moe maar koos ervoor haar kinderen stuk voor stuk zelf te douchen en af te drogen. Haar twee zoons waren opvallend handig met de duplo. In no time hadden ze alle blokjes verwerkt tot een kunstig bouwwerk. De moeder legde uit dat ze in Afghanistan ook duplo hadden gehad. Ook vertelde ze dat ze sinds kort in een ISO-box woonden en dat ze die deelden met een ander groot gezin. Ze was blij dat ze, met de baby op komst, niet langer in een tent hoefde te bivakkeren. Nu hadden ze in ieder geval licht en minder last van de kou. Heel veel meer voordelen zijn er overigens niet. Ook nu nog geen bed, geen water, geen kacheltje. Wat ben ik blij voor haar dat ze rondom de bevalling in ieder geval een paar dagen in een ziekenhuisbed mag liggen. Ze is gevlucht voor de toekomst van haar kinderen maar voorlopig moeten die het doen met niet veel meer dan haar liefde. En die geeft ze dus volop, ondanks haar vermoeidheid.
Het stelt natuurlijk niets voor maar toch kan ik een heel klein beetje blij worden van de gedachte dat ik bij heb kunnen dragen aan een lichtpuntje in het grauwe leven van 1% van alle vluchtelingen daar in Moria. Ik vind ShowerPower een prachtig concept.
